Na webinarium, które odbędzie się 26 listopada 2020 r., referat zatytułowany „Sukces i 
porażka polskich reform oświaty. Czy czas na głębszą reformę instytucjonalną?” wygłosi Maciej Jakubowski (WNE UW), socjolog, ekonomista, współtwórca badań PISA, były wiceminister edukacji, a obecnie prezes Evidence Institute. Pierwszy 
głos w dyskusji zabierze pedagog, badacz nierówności w edukacji Roman Dolata (WP UW). Poniżej zamieszczamy abstrakt wystąpienia, zachęcamy również do zapoznania się z raportem Edukacja bez polityki, do którego nawiąże referat.
Spotkanie ma jak zwykle charakter otwarty i odbędzie się na platformie ZOOM w godzinach 13:00-15:00 (Meeting ID: 988 8661 7100, link: https://zoom.us/j/98886617100?pwd=L2pEQlBVMzloZE1QcjFURFFjV3VuZz09). Osoby zainteresowane udziałem prosimy o kontakt z organizatorami w celu uzyskania hasła (e-mail: is@spoleczenstwo.pl lub mikolajpawlak@uw.edu.pl). Na prośbę uczestniczki/uczestnika możemy również udostępnić niepublikowany jeszcze tekst, stanowiący podstawę wystąpienia.
Abstrakt:
Reformy polskiej oświaty począwszy od 1989 roku polegały w dużym stopniu na tworzeniu nowych rozwiązań instytucjonalnych i zmianach strukturalnych. Zmiany zaczęły się od decentralizacji, której szybkie wprowadzenie w 1990 roku motywowane było politycznie i w dużym stopniu ukształtowało system oświaty na kolejne 30 lat. Jednak sztandarowym przykładem jest reforma z 1999 roku, której najbardziej widocznym i najczęściej krytykowanym elementem było wprowadzenie gimnazjów, choć znacznie większe znaczenie dla jakości nauczania i efektów miało wydłużenie okresu obowiązkowego kształcenia i wspólnych dla wszystkich podstaw programowych o jeden rok. W referacie przedstawiam ich zarys oraz główne rezultaty potwierdzone analizą wyników z międzynarodowych badań uczniów oraz rynku pracy. Próbuję także wyjaśnić dlaczego możliwe było zniszczenie udanych reform. Wątek ten rozwija raport Fundacji Evidence Institute, w którym stawiamy tezę, że skomplikowane wyzwania stojące przed systemami edukacji w XXI wieku wymagają stworzenia nowych rozwiązań instytucjonalnych, które ograniczałyby rolę polityków w procesie planowania zmian w edukacji a także wspierały budowanie sieci eksperckich włączających także nauczycieli w proces decyzyjny. Opisujemy przykłady podobnych rozwiązań z innych krajów, które jednak opierają się o ogólne rozwiązania instytucjonalne stosowane w administracji publicznej w tych krajach. W Polsce brakuje przykładu podobnych rozwiązań, bowiem niemal wszystkie instytucje, poczynając od Głównego Urzędu Statystycznego po ministerialne instytuty badawcze jak IBE czy kluczowe dla funkcjonowania oświaty organizacje jak CKE, są bezpośrednio zależne od decyzji polityków. Jest to więc wyzwanie dla całego systemu administracji publicznej i rodzi pytanie o to jak zmienić otoczenie instytucjonalne sfery publicznej w Polsce, aby poprawić jakość rządzenia oraz skuteczność i trwałość reform.